✍به قلم پریسا پرشاد
گیلان پیام/ پریسا پرشاد/در ابتدای شیوع کووید۱۹ به دلیل اینکه شکل جدید و ناشناخته ای از کرونا ویروس بود همه دولتهای اشتباهاتی داشتند و از آنجایی که همه ویروس ها به علت کپی برداری، جهش پیدا میکنند عوارض ابتلا آنها هم تغییرات کم یا زیادی پیدا میکند به گزارش سازمان بهداشت جهانی این ویروس در پانزده ماه گذشته بیش از یک میلیون تغییر داشته است.
اما آنچه که در تمام این مدت ثابت بود شکل انتقال آن به یک صورت ثابت و تغییر نیافته بوده و لزوم فاصله گیری و دوری گزینی اجتماعی است.
اما ایران شیوه ایمنی گله ای را در پیش گرفت چرا که هیچ هزینه ای برای حاکمیت ندارد.
اما از نظر پزشکی این شیوه در مورد کرونا باعث کاهش آمار ابتلا نمی شود و از طرفی اثرات منفی اقتصادی و اجتماعی بسیار جدی بر جامعه می گذارد.
وقتی نگاهی به آمار همین فروردین ۱۴۰۰ میکنیم می بینیم باوجود اینکه سازمان بهداشت جهانی، میزان کشندگی نوع جهش یافته ویروس کرونا را خیلی بالا گزارش کرده اما در ایران اراده جدی برای کنترل آن وجود نداشته است.

وقتی از دوازده شهرستان قرمز و سی و نه شهرستان نارنجی در اوایل فروردین به بیست و سه شهرستان قرمز و چهل و چهار شهرستان نارنجی در هفتم فروردین رسیدیم، حتما باید راه ها کاملا بسته و شهرهای قرمز قرنطینه اعلام می شدند اما فقط به اعمال جریمه نقدی اکتفا کردند وطبق آمار رسمی پانزده هزار بیمار مبتلا به کرونا به مسافرت رفتند و نتیجه آن ۲۵۷ شهرستان قرمز و ۱۲۹ شهرستان نارنجی و بیمارشدن و مرگ صدها هم وطن شد.

در همه جوامع افرادی قانون گریز وجود دارند، در جامعه ما در همین موضوع کرونا گاه از سر جهل و نادانی، گاهی از سر خستگی از دوری گزینی و یا از روی لجبازی با دولت، افرادی بودند که اقدام به سفر کردند، این وظیفه حاکمیت بود که با وضع قوانین بازدارنده جلوی سفرهای نوروزی در تعطیلات را بگیرد تا امروز شاهد تعطیلی کسب و کارها و یا بیماری بخشی از نیروی کار و مولد اقتصادی نباشیم.

در واقع حاکمیت به دنبال راه حل های ساده و کم هزینه بود که عدم قرنطینه و نبستن راه ها نه تنها هزینه ای نداشت بلکه بخشی از کسر بودجه ای که سال گذشته اعلام شد پنجاه درصد است را جبران میکرد.
در واقع آنهایی که به مسافرت رفتند به خیال خود می خواستند به دولت دهن کجی کنند اما نه تنها این امر محقق نشد بلکه برای جبران کسری بودجه به دولت کمک کردند و سلامت مردم بی گناه را نشانه گرفتند.

وقتی حاکمیت در موضوع سلامت عمومی جامعه، تصمیم را به عهده خود مردم قرار داده و درمانده عمل کرده این وظیفه تک تک افراد جامعه بود که هر کدام به عنوان یک انسان توسعه یافته و با خرد، از مسافرت صرف نظر میکردند.

شاید حاکمیت تصور میکرد با قرنطینه به کسب و کارها آسیب وارد می آید اما آیا به این نکته توجه کرده ایم که صدها سرپرست خانواده امروز بر اثر بی توجهی حاکمیت و مردم، بیکار شده و یا بیمار شده اند و توان فعالیت اقتصادی ندارند؟

در شرایط اقتصادی که از پاییز نود وشش و پس از خروج امریکا از برجام بر مردم ایران تحمیل شد،
سفره خانواده ها کوچک و آسیب های اجتماعی و آمار بزهکاری افزایش پیدا کرد.
با شیوع کرونا این وضعیت به مراتب بدتر شد.
ما نگاه اقتصادی صرف هم اگر داشتیم باید با اراده ای قوی زنجیره انتقال را پاره میکردیم تا نیروی کار جامعه بی جان و بیکار نشود که در پی آن پیامدهای اجتماعی و اخلاقی اتفاق بیفتد./انتهای